عفونت نوزادی

عفونت های نوزادی :: 

جنین و نوزاد در مقابل عفونت ها بسیار آسیب پذیر هستند . سه مسیر اصلی برای انتشار عفونت های حوالی زایمان وجود دارد . 1 - عفونت از راه جفت و از مسیر خونی ( سیتومگالوویروس . سرخجه .سیفیلیس ) 2- عفونت بالارونده در اثر پارگی پرده های آمنیوتیک ( 12 تا 18 ) ساعت بعد از پارگی پرده ها 3- عفونت در حین عبور از مجرای زایمانی آلوده . یا تماس با خون عفونی موقع زایمان  ( هرپس سمپلکس . هپاتیت B . و HIV . و عفونت های باکتریال ) 

علت استعداد نوزادان به عفونت به نارسی سیستم ایمنی هم سلولی و هم هومورال مربوط میشود و این نقص بیشتر در نوزاد زود رس دیده میشود . ایمنی نوزاد در سه ماهه سوم حاملگی بیشتر از راه عبور IgG از راه جفت تامین میگردد . نوزادان زود رس مخصوصا آنهایی که زود تر از هفته 30 حاملگی بدنیا میآیند از این ایمنی بهره نمی برند . عفونت های باکتریال.  Bacterial Sepsis . 

کشف باکتری در کشت خون باکتریمی نامیده میشود که ممکنست یک حادثه زود گذر باشد که با بیماری همراه نیست و یا انتشار شدید یک عفونت میکربی مهاجم که از جای دیگر سرچشمه میگیرد،  باشد  .منشاء این عفونت ممکنست گوارشی ، مجاری ادراری و یا تنفسی باشد . باکتریمی ممکنست قبل از یک عفونت موضعی مثل مننژیت . عفونت استخوان . آندوکاردیت . اپیگلوتیت و سلولیت صورت باشد و یا همزمان با آنها رخ دهد . 

سپسیس یا سپتی سمی شکل شدید باکتریمی است که با یک بیماری فعال و جدی همراه است و ممکنست بطرف شوک سپنیک پیشرفت کند . باکتریمی با درجه بالا معمولا در بیماران با سپسیس مشاهده میشود که بطرف شوک سپتیک میروند. 

بیشتر نوزادان با سپسیس زود رس در کمتر از 24 ساعت اول تولد دیسترس تنفسی. هیپوتانسیون. آسیدمی و نوتروپنی دارند. 

ظهور سپسیس تاخیری بیشتر تدریجی است. 

شیوع عفونت میکربی زودرس در کمتر از پنج روز اول بعد از تولد 4 - 5 در 1000 تولد زنده است . اگر پارگی پرده ها 24 ساعت قبل از زایمان صورت گیرد، این میزان به یک در 100 تولد زنده افزایش می یابد . بدون توجه به به پارگی پرده ها ، میزان عفونت در نوزادان پره ترم 5برابر نوزادان فول ترم است . عفونت باکتریال زودرس بیشتر اوقات در اولین روز زندگی ظاهر میشود . دیسترس تنفسی بعلت پنومونی شایعترین علامت است . سایر علایم عبارتند از پایین بودن نمرات آپگار . گردش خون ضعیف و پایین افتادن فشار خون . عفونت بعد از 5 روز اول زندگی خیلی تدریجی ظاهر میشود و با تغذیه بد . بی حالی . هیپوتونی . عدم ثبات دمای بدن . خونرسانی ناقص . نیاز به اکسیژن و آپنه تظاهر می نماید. 

عفونت دیررس بیشتر با مننژیت و یا سایر عفونت های موضعی همراه میشود. تعداد کم گلوبول های سفید . نوتروپنی مطلق ، کمتر از 1000 در میلی لیتر و افزایش نوتروفیل های بالغ یا نابالغ دلالت بر عفونت باکتریال نوزادی میکند. کاهش ترومبوسیت های خون علامت شایع است . افزایش قند خون یا کاهش قند خون. اسیدوز متابولیک و افزایش CRP بچشم میخورند . 

در عفونت باکتریل اولیه پنومونی حتما وجود دارد . 

تشخیص قطعی با کشت مثبت خون و مایع نخاع داده میشود . 

هر نوزادی با سپتی سمی باکتریال هم چنین در خطر مننژیت قرار دارد. 

دستگاه تنفسی ممکنست در داخل رحم یا در موقع عبور از مجرای زایمانی آلوده شود . عفونت نوزادی دیررس معمولا با پنومونی همراه است . در نوزادان بزرگتر با علایم تاکی پنه یعنی افزایش حرکات تنفسی و فرو رفتن فضاهای بین دنده ای .سیانوز باید به پنومونی فکر کرد . کودکان با بیماری های قبلی تنفسی و عفونت های مکرر ریوی بعدی ممکنست سرانجام به بیماری مزمن ریوی دچار شوند